Για τη μεταφορά υγρών (νερό, υγρά καύσιμα), αερίων (φυσικό αερίου), απαιτείται η χρήση σωλήνων, η κατασκευή των οποίων γίνεται με τη χρήση διαφόρων υλικών, όπως ο χάλυβας, ο σίδηρος, το πλαστικό, κτλ. Ανάλογα δηλαδή με το τι θέλουμε να μεταφέρουμε, επιλέγεται και το κάθε υλικό από το οποίο θα είναι κατασκευασμένος ο κάθε σωλήνας.

Οι πιο διαδεδομένοι σε χρήση σωλήνες, λόγω κυρίως της ανθεκτικότητας τους, είναι αυτοί που είναι κατασκευασμένοι από ανοξείδωτο χάλυβα. Γι αυτούς λοιπόν, έχουμε τρεις κατηγορίες στις οποίες τους χωρίζουμε, και τους διακρίνουμε με βάση τον τρόπο κατασκευής τους:
− Σωλήνες με ραφές, οι οποίοι κατασκευάζονται από λωρίδα ελάσματος ίδιου μήκους με το μήκος του σωλήνα,
− Χωρίς ραφές, οι οποίοι κατασκευάζονται με διάφορες μεθόδους κάνοντας χρήση της "εν θερμώ" τεχνολογίας ή της εν "ψυχρώ" ανάλογα με τη διάμετρο και τη χρήση για την οποία προορίζεται ο σωλήνας
− Οι χυτοί, οι οποίοι παλαιότερα είχαν σαν κύριο υλικό τον χυτοσίδηρο αλλά τελευταία έχει αντικατασταθεί από τον ελατό χυτοσίδηρο, οι οποίοι κατασκευάζονται με φυγοκεντρική χύτευση και έχουν κατάλληλα διαμορφωμένα άκρα για διάφορους τύπους συνδέσεων , όπως φλάντζες κτλ.
Αυτοί οι οποίοι επιλέγονται κυρίως από τους τρεις τύπους που προαναφέραμε, είναι αυτοί οι χωρίς ραφές. Τα πλεονεκτήματα των σωλήνων αυτών είναι η αξιοπιστία και η αντοχή, η αισθητική και η ευελιξία, η ασφάλεια και η αντιδιαβρωτική προστασία.
Το μόνο μειονέκτημα που έχουν, είναι το υψηλό τους κόστος, το οποίο όμως, αν αναλογιστεί κανείς την αξιοπιστία που παρέχουν, δικαιολογείται πλήρως.