Σε ποιο βαθμό το κίνητρο μπορεί να είναι ο πληγωμένος εγωισμός;

Γιατί απλά δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε αφήνοντας το παρελθόν στην ησυχία του και απλά να κοιτάξουμε μπροστά;

Τι είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε να γυρίσει πίσω;

Γιατί καταναλώνουμε τόση ενέργεια για κάποιον που μας πλήγωσε;

Αξίζει τελικά τον κόπο;

Πολλά ερωτήματα για ένα από τα πιο πολυσυζητημένα θέματα στις μέρες μας.

Χωρίσαμε. Είναι απαραίτητο όμως να μπουν τίτλοι τέλους;

Κάθε χωρισμός, λιγότερο ή περισσότερο πολιτισμένος αναπόφευκτα κάποιον πληγώνει. Για αυτό άλλωστε η έκφραση «μπορούμε να μείνουμε φίλοι» μοιάζει περισσότερο σαν την προσπάθεια κάποιου να μας χρυσώσει το χάπι, παρά ως μία ειλικρινής έκφραση εκτίμησης και σεβασμού.

Ναι με χώρισε και είμαι πικραμένη, τσαντισμένη και σίγουρα πολύ θυμωμένη με τον εαυτό μου γιατί παρά το γεγονός ότι είχα καταλάβει ότι συμβαίνει, δεν πρόλαβα να τον χωρίσω εγώ.

Εγωισμός λοιπόν. Μπορεί η προσπάθεια επανασύνδεσης να είναι απλά ένας τρόπος να γιατρευτεί ο πληγωμένος εγωισμός μας;

Μη σου φαίνεται παράξενο. Τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες πληγώνονται αναπόφευκτα όταν κάποιος τους χωρίζει. Ο πληγωμένος λοιπόν εγωισμός δεν είναι αντρικό ή γυναικείο χαρακτηριστικό, απλά κάτι που έρχεται αναπόφευκτα άλλοτε σε μικρότερο άλλοτε σε μεγαλύτερο βαθμό. Όσο μάλιστα λιγότερο «πολιτισμένος» είναι ο χωρισμός, τόσο περισσότερο θα πρέπει κάποιος να ψάξει το κίνητρο για την επανασύνδεση στις εγωιστικές ανάγκες  αυτού που την επιδιώκει.

Είναι λοιπόν όλες οι προσπάθειες για επανασύνδεση ένας τρόπος να πληρώσουμε τον άλλο με το ίδιο νόμισμα;

Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι προφανώς και όχι.

Μπορεί αναπόφευκτα ένας χωρισμός να πληγώνει ένα κομμάτι του εαυτού μας, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως μία προσπάθεια επανασύνδεσης δεν βασίζεται στην ανάγκη να βρίσκεσαι δίπλα στον άλλο.